Reis en aankomst
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
02 Juli 2017 | Suriname, Paramaribo
Reis en aankomst
Na een eindsprint belandde ik gisteren dan eindelijk in de trein naar Schiphol. Onrustig door de hectiek van de afgelopen dagen maar ook vol verwachting. Allereerst een nieuw land, nieuwe plaatjes op mijn netvlies, nieuwe geuren, geluiden en belevenissen. Uiteraard ook nieuwsgierig naar mijn zakelijke uitdagingen bij Intermed. Maar, eerst nog een lange reis om uiteindelijk de beloning te cashen. Schiphol was een mierennest vol met onrustige mensen met geïrriteerde blikken, vooral naar elkaar. Wat ben ik blij dat ik alleen ben en mij kan concentreren op mijn eigen ZEN. Trouwens, als ik samen met Gilbert reis is juist hij de rustige factor dus ik probeer hem dan maar te imiteren. Handige truc, het werkte.
Bij het inchecken kreeg ik de vraag of ik kaplaarzen en een poncho bij me had en of ik me had voorbereid om de heftige regenval. Ik keek verbaasd, nee, dit keer was de dresscode ‘zakelijk’ dus heb vooral hoog gehakte schoentjes en 3 delige setjes in de koffer. Maar, mijn motto voor deze weken is ‘het komt allemaal goed’.
Even korte pauze; er scheet een prachtige vogel bovenop mijn toetsenbord. Die vochtige doekjes van de Kruidvat komen meteen van pas. Is 1 mini-reisverpakking wel genoeg? Ik vrees het ergste…..
Mijn dankbaarheid naar PUM is groot, ik had een super de luxe comfort stoel vlakbij de deur, dus bij in- en uitstappen erg handig. Ik wist niet dat er zoveel mensen in 1 vliegtuig passen. Mijn reisgenoten waren geweldig. 1 Nederlandse Surinaamse die na een jaar zat te popelen om haar familie in de armen te sluiten en dan Erik, een stukadoor uit Laren. Laren is voor mij enigszins een bekende omgeving maar, had in de verste verte nooit gedacht dat hier ook alternatieve jongeren wonen. Eigenlijk kan ik nog steeds niet begrijpen dat er zoiezo dit soort stukadoors op de aardbodem rondlopen. Erik reist veel en heeft een droom; een plek creëren waar mensen rust vinden met aandacht voor de ziel, zoals yoga, meditatie en dergelijke. Hij heeft bedacht dat dit in Suriname moet gaan gebeuren, heeft investeerders op het oog en gaat nu voor de eerste keer voor 1 week naar Suriname om het gebied te verkennen. Hij bestookte me de hele reis met vragen als ‘wat zou jij doen als geld geen issue was in het leven’. ‘Wie ben je als je echt jezelf bent’. ‘Wat is de moeilijkste vraag die ik je kan stellen’. Je leest het goed, dit kwam uit de mond van een stukadoor van begin 30 uit Laren….Ik heb een heerlijke vlucht gehad, we hebben met z’n drietjes gelachen, onze dromen gedeeld, onze angsten en passie. Het was een cadeau en zo hebben we ook afscheid van elkaar genomen. Erik had nog geen slaapplek in Paramaribo en even bekroop me een verontrustende gedachte toen hij zei ‘ik heb op het inreisformulier ook maar ingevuld dat ik in het Ecoresort verblijf’. Maar, er is vannacht niet op de deur geklopt. Verbaasd me niets als we elkaar deze week nog treffen. Of misschien wel vrienden voor het leven. Wie zal het zeggen. Misschien wel een nieuwe werkplek?
Voor ons zat een moeder met 2 kleine kinderen, ja ook in de dure comfortclass, maar, later bleek dat Pa businessclass vloog dus voor haar was het een degradatie. De kids luisterden voor geen meter en ze had ze niet onder controle. Op een gegeven moment drukte ze op het belletje voor de steward. De bemanning was voor 80% Surinaams en er kwam een breedlachende steward aangelopen met een prachtige mond grote witte tanden. Wat een smile…. Vroeg die moeder aan hem of hij tegen het kind wilde zeggen dat als hij niet stil werd, hij het kind uit het vliegtuig zou gooien. Hoezo verantwoord opvoeden? De steward voerde de opdracht uit maar nog steeds met die brede smile. Denk niet dat het veel indruk maakte, het gejengel hield in iedergeval niet op!
Aangekomen in Suriname werd de deur geopend en ik was meteen geland, warm, vochtig, grote regendruppels, plassen water en opgewonden mensen. Het steile trappetje was levensgevaarlijk. Kan me voorstellen dat er meteen een paar met een gipsvlucht terug kunnen. Het wachten op de koffers bespaar ik jullie; het duurde gelukkig maar 2 uur maar Erik had me net in een 8 urige privé sessie geleerd dat je alles maar dan ook alles positief moet bekijken in het leven. Dus, ik had even heerlijk te tijd om rustig te aarden.
Mijn transfer was prima geregeld. Goed opgelet op het eerste bruggetje want hier kwam ik langs Ronald zijn plantage De Amour. Geen idee of ik goed zat, maar ik voelde wel de positieve fibe.
Het was een heerlijke rit naar Paramaribo en ik voelde me als een kind zo blij. Een nieuw land op mijn lijst…….. Wat is reizen toch verukkuluk!
Het hotel is prima, de website wel veel mooier dan de werkelijkheid, maar, het bed is goed en de douche kan er mee door. Kamer schoon en internet werkt. Super!
Gisteren was het Keti-Koti, een feestdag in Suriname en ze herdenken de afschaffing van de slavernij. Ik heb het geweten. Een behoorlijk eind van het hotel was een feest aan de gang en bij mij in de kamer kraakte de kast van de zware basgeluiden. Om 4 uur Surinaamse tijd was het stil, dat is 9.00 uur NL tijd. Ik heb wat geslapen, maar kleine beetjes afgewisseld met het uitvoeren van de oefeningen op basis van de inspiratie van Erik. Ik begreep van de taxi chauffeur dat het vooral gaat over het nuttigen van sterke drank met later op de dag gevechten en onrust. Ik ben dus binnen gebleven. Wordt me trouwens toch aangeraden om in het donker ( 19.00 uur ) niet meer alleen de straat op te gaan. Ik ga een oplossing vinden want hier in het hotel vind ik niet wat ik zoek en na mijn Tanzania ervaring laat ik mij niet meer insluiten. Ik zit nu aan het ontbijt. Mijn telefoon ligt in het kluisje op mijn kamer. Om me heen wemelt het van Surinamers met allemaal een Iphone openlijk in de hand of op tafel. Waarom moeten ze dan toch die van mij hebben? Ik ga zo op stap, vandaag kan het nog, morgen begint de uitdaging bij Intermed……… Ben benieuwd….. Maar alles komt goed!
Na een eindsprint belandde ik gisteren dan eindelijk in de trein naar Schiphol. Onrustig door de hectiek van de afgelopen dagen maar ook vol verwachting. Allereerst een nieuw land, nieuwe plaatjes op mijn netvlies, nieuwe geuren, geluiden en belevenissen. Uiteraard ook nieuwsgierig naar mijn zakelijke uitdagingen bij Intermed. Maar, eerst nog een lange reis om uiteindelijk de beloning te cashen. Schiphol was een mierennest vol met onrustige mensen met geïrriteerde blikken, vooral naar elkaar. Wat ben ik blij dat ik alleen ben en mij kan concentreren op mijn eigen ZEN. Trouwens, als ik samen met Gilbert reis is juist hij de rustige factor dus ik probeer hem dan maar te imiteren. Handige truc, het werkte.
Bij het inchecken kreeg ik de vraag of ik kaplaarzen en een poncho bij me had en of ik me had voorbereid om de heftige regenval. Ik keek verbaasd, nee, dit keer was de dresscode ‘zakelijk’ dus heb vooral hoog gehakte schoentjes en 3 delige setjes in de koffer. Maar, mijn motto voor deze weken is ‘het komt allemaal goed’.
Even korte pauze; er scheet een prachtige vogel bovenop mijn toetsenbord. Die vochtige doekjes van de Kruidvat komen meteen van pas. Is 1 mini-reisverpakking wel genoeg? Ik vrees het ergste…..
Mijn dankbaarheid naar PUM is groot, ik had een super de luxe comfort stoel vlakbij de deur, dus bij in- en uitstappen erg handig. Ik wist niet dat er zoveel mensen in 1 vliegtuig passen. Mijn reisgenoten waren geweldig. 1 Nederlandse Surinaamse die na een jaar zat te popelen om haar familie in de armen te sluiten en dan Erik, een stukadoor uit Laren. Laren is voor mij enigszins een bekende omgeving maar, had in de verste verte nooit gedacht dat hier ook alternatieve jongeren wonen. Eigenlijk kan ik nog steeds niet begrijpen dat er zoiezo dit soort stukadoors op de aardbodem rondlopen. Erik reist veel en heeft een droom; een plek creëren waar mensen rust vinden met aandacht voor de ziel, zoals yoga, meditatie en dergelijke. Hij heeft bedacht dat dit in Suriname moet gaan gebeuren, heeft investeerders op het oog en gaat nu voor de eerste keer voor 1 week naar Suriname om het gebied te verkennen. Hij bestookte me de hele reis met vragen als ‘wat zou jij doen als geld geen issue was in het leven’. ‘Wie ben je als je echt jezelf bent’. ‘Wat is de moeilijkste vraag die ik je kan stellen’. Je leest het goed, dit kwam uit de mond van een stukadoor van begin 30 uit Laren….Ik heb een heerlijke vlucht gehad, we hebben met z’n drietjes gelachen, onze dromen gedeeld, onze angsten en passie. Het was een cadeau en zo hebben we ook afscheid van elkaar genomen. Erik had nog geen slaapplek in Paramaribo en even bekroop me een verontrustende gedachte toen hij zei ‘ik heb op het inreisformulier ook maar ingevuld dat ik in het Ecoresort verblijf’. Maar, er is vannacht niet op de deur geklopt. Verbaasd me niets als we elkaar deze week nog treffen. Of misschien wel vrienden voor het leven. Wie zal het zeggen. Misschien wel een nieuwe werkplek?
Voor ons zat een moeder met 2 kleine kinderen, ja ook in de dure comfortclass, maar, later bleek dat Pa businessclass vloog dus voor haar was het een degradatie. De kids luisterden voor geen meter en ze had ze niet onder controle. Op een gegeven moment drukte ze op het belletje voor de steward. De bemanning was voor 80% Surinaams en er kwam een breedlachende steward aangelopen met een prachtige mond grote witte tanden. Wat een smile…. Vroeg die moeder aan hem of hij tegen het kind wilde zeggen dat als hij niet stil werd, hij het kind uit het vliegtuig zou gooien. Hoezo verantwoord opvoeden? De steward voerde de opdracht uit maar nog steeds met die brede smile. Denk niet dat het veel indruk maakte, het gejengel hield in iedergeval niet op!
Aangekomen in Suriname werd de deur geopend en ik was meteen geland, warm, vochtig, grote regendruppels, plassen water en opgewonden mensen. Het steile trappetje was levensgevaarlijk. Kan me voorstellen dat er meteen een paar met een gipsvlucht terug kunnen. Het wachten op de koffers bespaar ik jullie; het duurde gelukkig maar 2 uur maar Erik had me net in een 8 urige privé sessie geleerd dat je alles maar dan ook alles positief moet bekijken in het leven. Dus, ik had even heerlijk te tijd om rustig te aarden.
Mijn transfer was prima geregeld. Goed opgelet op het eerste bruggetje want hier kwam ik langs Ronald zijn plantage De Amour. Geen idee of ik goed zat, maar ik voelde wel de positieve fibe.
Het was een heerlijke rit naar Paramaribo en ik voelde me als een kind zo blij. Een nieuw land op mijn lijst…….. Wat is reizen toch verukkuluk!
Het hotel is prima, de website wel veel mooier dan de werkelijkheid, maar, het bed is goed en de douche kan er mee door. Kamer schoon en internet werkt. Super!
Gisteren was het Keti-Koti, een feestdag in Suriname en ze herdenken de afschaffing van de slavernij. Ik heb het geweten. Een behoorlijk eind van het hotel was een feest aan de gang en bij mij in de kamer kraakte de kast van de zware basgeluiden. Om 4 uur Surinaamse tijd was het stil, dat is 9.00 uur NL tijd. Ik heb wat geslapen, maar kleine beetjes afgewisseld met het uitvoeren van de oefeningen op basis van de inspiratie van Erik. Ik begreep van de taxi chauffeur dat het vooral gaat over het nuttigen van sterke drank met later op de dag gevechten en onrust. Ik ben dus binnen gebleven. Wordt me trouwens toch aangeraden om in het donker ( 19.00 uur ) niet meer alleen de straat op te gaan. Ik ga een oplossing vinden want hier in het hotel vind ik niet wat ik zoek en na mijn Tanzania ervaring laat ik mij niet meer insluiten. Ik zit nu aan het ontbijt. Mijn telefoon ligt in het kluisje op mijn kamer. Om me heen wemelt het van Surinamers met allemaal een Iphone openlijk in de hand of op tafel. Waarom moeten ze dan toch die van mij hebben? Ik ga zo op stap, vandaag kan het nog, morgen begint de uitdaging bij Intermed……… Ben benieuwd….. Maar alles komt goed!
