Jungle werk en home
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
22 Juli 2017 | Nederland, Nijmegen
Ik ben weer thuis, heb mijn eerste werkafspraak alweer achter de rug. Wat is reizen met het vliegtuig toch een vreemd fenomeen. Op slechts een paar uur vliegen afstand zat ik in de jungle in Suriname. Wel met een overstap…… vanuit de Jungle ben ik weer teruggevlogen naar Paramaribo en het was fantastisch. Ik was de enige passagier met 3 bemanningsleden en het was een kleine bromvlieg waar ik in vloog. Het vliegveld was niet meer dan een stukje gransland en het vertrek was super exiting. Ik heb van iedere seconde in de lucht genoten en ik kon prima de route van de Surinamerivier zien. Wat een ervaring! Op de grond lijkt alles veel bekrompener maar vanuit de lucht zie je opeens weer de perspectieven en verbanden. In de jungle was ik dit allemaal kwijt. Ik leefde op een vierkante kilometer, maar, afhankelijk van de boot. Het eilandje waar het resort op staat is heel klein en er was niets te doen. We gingen wel met regelmaat naar 1 van de dorpjes in de omgeving. Hier heb ik het echte leven van de ‘stammen’ een klein beetje mogen aanschouwen. Ik was bij een feest in het kader van het einde van een 6-weekse rouwperiode. Ze dansen met maskers en maken vreemde bewegingen om de boze geesten bang te maken zodat ze verdwijnen. Zij geloven dat het leven de straf en de beproeving is voor de ‘echte’ beloning/toekomst die we nog voor ons hebben. Eigenlijk is de dood dus een grote bevrijding en beloning. Ik hou toch nog maar even vast aan het hier en nu. Ik heb 2 prachtige wandelingen gemaakt door de Jungle. Wat een grootsheid van de natuur. Geweldig. De stilte, maar ook de geluiden van de dieren, de mooie vlinders, onwijs veel tinten groen en bruin en de diversiteit aan bomen en planten. Ook hebben we ’s avonds in het donker 2x de boot genomen op de rivier. Eerste avond stroomopwaarts en dan met motor uit met de stroom mee weer terug naar ‘huis’ en de tweede keer andersom. Heerlijk! Het is nog echt donker en stil. Zelfs het varen is zonder verlichting en ik heb er maar helemaal op vertrouwd dat Chapeu wist wat hij deed. Kon ook niet anders…….Heb me er helemaal aan overgegeven. Op de laatste dag vroeg Chapeu of ik nog naar het dorp wilde, de vrouwen hadden wat dingen gemaakt en hij vroeg of ik wellicht iets wilde kopen. Ik wilde geen NEE zeggen en op de 1 of andere manier deze mensen steunen, maar, had 10 minuten later spijt. We kwamen in het dorpje aan en het was een mierenhoop van vrouwen die allemaal voor mij hun naai- en borduurwerk hadden klaargelegd. Met verlangende ogen keken ze me aan, smekend om iets van haar te kopen en niet bij de buurvrouw. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk en ik wilde eigenlijk meteen het liefst weer weg. Heb me afgesloten van de blikken die of konden doden of dankbaar waren en heb een aantal dingen uitgezocht. Het betalen was nog erger, Ik had onvoldoende klein geld en ieder doekje moest met een andere vrouw worden afgerekend en niemand kon of wilde wisselen. Dat is trouwens wel een goede leerschool; klein geld ( briefjes van de minste waarde ) is overal erg handig, ook in de taxi of in de winkel. Had me heel wat ellende gescheeld…. Het werd een grote chaos en ik ben uiteindelijk op Chapeu afgestapt en heb hem gezegd dat ik het bedrag in totaliteit had en dat hij het maar met de dames op moest lossen. Heeft hij gedaan en wij huppakee weer de boot in. De grootste winst van 4 dagen Jungle is dat ik het heerlijk met mezelf heb gehad. Dat is weleens anders geweest. Eigenlijk was het de gehele periode OK met mezelf. Ik heb in Paramaribo slechts 1 keer in de avond samen met iemand anders gegeten, met Erik, en de rest alleen. Vorig jaar in Tanzania kon ik er niet van genieten, nu voelde ik me prima. Wat een verschil in slechts 1 jaar tijd. Ik ben er zo blij mee. Geeft vertrouwen in mezelf en in de toekomst. Het goed hebben met mezelf is daarin uiteindelijk toch de basis. Heb wel een paar emotionele momenten gehad en gedacht hoe fijn het zou zijn om de mensen die ik liefheb om me heen te hebben zodat zij er ook van konden genieten. Realiseerde me dat mijn moeder dit niet meer gaat zien, voelde dat Vincent dichtbij me was, had er vertrouwen in dat Gil en ik hier nog wel terugkomen en weet dat Merinda nog prachtige reizen gaat maken. Wat is de wereld mooi!
Bij terugkeer in Paramaribo was het even een schok. Ik moest die avond nog flink aan de bak want wilde de dag erop, mijn laatste werkdag, een goede presentatie neerzetten. Ik kon me er bijna niet toe zetten en het werk voelde mijlenver, maar, het is me gelukt. De volgende ochtend al mijn spullen gepakt, in het hotel klaargezet en op naar het werk. Hier had ik met de board mijn presentatie. Ik had mijn rapport de donderdag ervoor al ingeleverd dus ik was volledig in control! De presentatie verliep goed. Ik had zelf 2 grote taarten besteld en na de lunch was er mijn afscheid. Ik kreeg een aantal cadeau’s, etenswaren maar ook een klok die zo lelijk is dat het de moeite waard is om hem te bewaren als aandenken. Ik kan alleen maar glimlachen als ik er naar kijk. De meeste kadootjes waren helaas van korte duur. Op het vliegveld was het een chaos. Ik had 4 kg teveel bagage en moest mijn koffer openen. Ik denk dat de weegschalen niet helemaal klopten want wist zeker dat ik met minder bagage weg ging dan dat ik gekomen was, maar, er heerste een vervelende sfeer en ik was er snel klaar mee. Behalve de klok heb ik alle etenswaar weggegooid samen met nog een paar andere bezittingen. Dus geen satesaus, bananenchips, koekjes en dergelijke. Jammer van hun investering. Achteraf was het echt de grootste onzin want in mijn comfortklasse waren 30 stoelen en slechts 5 bezet. Ik had dus een hele rij stoelen voor mijzel en heb lekker languit kunnen liggen……. Op Schiphol stonden Merinda, Marth, Jack en Gilbert voor mij klaar. Heerlijk om hen weer te zien. Vincent volgt over een paar weken. Zonder hen in mijn gedachten had ik dit niet kunnen doen. Ik voelde me vrij als een vogel, maar wetende dat mijn thuis en mijn familie mijn veilige steunpunt is. Hoe mooi is dat? Ik ben een rijk mens, schatrijk. Niet meer door een baan, door een titel of door een bankrekening, die tijd hebben we gehad. Toch heb ik me nog nooit zo rijk gevoeld…….