Haar en meer
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
09 December 2018 | Armenië, Armavir
Zondag 9 december
Vandaag is er rust in huis en dat voelt goed. Ik merkte dat ik best wel vermoeid was na de intensieve dagen. Ik probeer op tijd naar bed te gaan maar ik slaap slecht. Het bed voelt niet relaxed en helaas heb ik al een stijve nek en rug. Vanochtend maar wat langer onder de warme douche gestaan.
Eerst maar even het vervolg op de haar-affaire, want, die kwam er gisterenavond onverwachts heel laat; rond 22.00 uur vertelde Nayra dat ze naar de kapper ging, Ik begreep er niets van, op zaterdagavond? Ik bleef thuis en ben naar bed gegaan. Tref ik haar vanochtend bij het ontbijt en ja hoor, wat gisteren nog opgestoken was met speldjes is nu geknipt en er zitten nieuwe kleurtjes in. Weet niet hoe laat ze thuis is gekomen maar dat zal vast laat geweest zijn. Vanbinnen bescheur ik het af en toe, en heb ik ook af en toe buikpijn en de zenuwen, maar, het hoort er allemaal bij.
Gisteren heb ik bezoek gehad van PUM, de organisatie die de missie (wat een woord, zo noemen ze het bij PUM) regelt. PUM heeft in NL een landen coördinator, die regelt alle missies voor het specifieke land. Het zijn bijna allemaal gepensioneerden die ervaring hebben in internationale jobs. Zo ook voor Armenië; Jan D.. En dan is er in Armenië een lokale PUM-coördinator, toevallig met dezelfde naam als mijn gastvrouw, Nayra. Jan is op dit moment 2 weken in Armenië om projecten te bezoeken en vooral te acquireren. Zijn dochter (werkzaam in het Radboud, hoe toevallig) is dit weekend ook naar Armenië gekomen met een grote hoeveelheid mutsen en sjaals en handschoenen. Ze (Hilde) had haar netwerk aan het breien gezet en ze had er een concrete boodschap bij; ik verwacht van iedereen uit mijn netwerk een bijdrage, of brei een muts of sjaal of ga naar de Action of de Zeeman en koop iets en knip het kaartje eraf. Ze had uiteindelijk dozen vol en dat hebben ze gisteren naar een kindertehuis gebracht. Ze vertelden dat het een indrukwekkend bezoek was geweest. Na het weeshuis kwamen ze met z’n drietjes naar ‘Sunrise’ en het was een gezellig en waardevol bezoek. De klik was er meteen en Jan was zeer complimenteus naar mij toe. Hij bezoekt veel Pummers tijdens hun missie (veelal mannen) en hij zei dat het leek alsof ik al helemaal bij ‘Sunrise’ hoor. De medewerkers waren ook super enthousiast en de sfeer was perfect. We hebben met elkaar een goede discussies gehad en het was waardevol om ook even met Jan en zijn dochter te spreken. Daarna ben ik met hen nog naar een restaurant geweest waar onlangs ook een Pummer op bezoek is geweest. Deze Pummer had een rapport geschreven hoe men de kwaliteit van het restaurant kan verbeteren zodat er wellicht meer toeristen op af komen. We kwamen onverwachts en het leek een soort van inspectiebezoek. Was leuk om nog een andere situatie te zien. ’s Middags nog een aantal gesprekken gehad met medewerkers van ‘Sunrise’ en een afspraken en taakverdeling gemaakt. ’s Avonds zat het huis van mijn gastvrouw vol. Haar kinderen en kleinkinderen komen meestal het weekend en blijven dan slapen, ze wonen allemaal in Jerevan. Ze had eerst gezegd dat ze het weekend niet konden komen omdat ik er was. Haar 3 kinderen spreken vloeiend Engels en haar zoon ( 23 jaar ) zei ’s avonds dat zijn moeder had gebeld dat hij toch wel kon komen omdat ik heel gewoon was. Is dat een compliment of niet? Huis vol met 3 kinderen, aanhang en 3 kleinkinderen. Waar ze geslapen hebben geen idee, maar vanochtend zat iedereen weer aan tafel. Er stond al een kop koffie met cognac voor me klaar. Vervelende is dat ze denken dat ik het niet naar mijn zin heb of dat ik iets niet lust als ik het niet of weinig opeet of drink. Ze duwen het zowat door mijn strot. En als het op is vond ik het blijkbaar lekker en krijg ik weer een portie. Dat doet me aan Portugal denken, daar was het ook zo’n verplichting om maar de hele dag te eten en te drinken. Ik probeer maar zo te zien dat ze super goed voor me willen zorgen maar heb vanochtend wel een gesprek met de zoon gehad. Ik heb hem aangegeven dat ik heel dankbaar ben dat ze zo goed voor me zorgen en dat ik echt alles superlekker vind, maar, dat het soms teveel is. Vroeg hem of hij me begreep en dat ik zeker niemand wil beledigen. Ik kreeg de indruk dat hij snapte waar de schoen wringt en heb hem gevraagd het voor zijn ouders te vertalen. Het heeft gewerkt; de tafel is afgeruimd en Nayra is met haar kleindochter alleen op stap gegaan zonder mij op sleeptouw te nemen. Na het gesprek met de ouders vertaalde de zoon; ze begrijpen het, je bent vanaf nu familie en geen gast meer. Scheelt hun ook, hoeven ze zich niet meer zo uit te sloven.
Vandaag is er rust in huis en dat voelt goed. Ik merkte dat ik best wel vermoeid was na de intensieve dagen. Ik probeer op tijd naar bed te gaan maar ik slaap slecht. Het bed voelt niet relaxed en helaas heb ik al een stijve nek en rug. Vanochtend maar wat langer onder de warme douche gestaan.
Eerst maar even het vervolg op de haar-affaire, want, die kwam er gisterenavond onverwachts heel laat; rond 22.00 uur vertelde Nayra dat ze naar de kapper ging, Ik begreep er niets van, op zaterdagavond? Ik bleef thuis en ben naar bed gegaan. Tref ik haar vanochtend bij het ontbijt en ja hoor, wat gisteren nog opgestoken was met speldjes is nu geknipt en er zitten nieuwe kleurtjes in. Weet niet hoe laat ze thuis is gekomen maar dat zal vast laat geweest zijn. Vanbinnen bescheur ik het af en toe, en heb ik ook af en toe buikpijn en de zenuwen, maar, het hoort er allemaal bij.
Gisteren heb ik bezoek gehad van PUM, de organisatie die de missie (wat een woord, zo noemen ze het bij PUM) regelt. PUM heeft in NL een landen coördinator, die regelt alle missies voor het specifieke land. Het zijn bijna allemaal gepensioneerden die ervaring hebben in internationale jobs. Zo ook voor Armenië; Jan D.. En dan is er in Armenië een lokale PUM-coördinator, toevallig met dezelfde naam als mijn gastvrouw, Nayra. Jan is op dit moment 2 weken in Armenië om projecten te bezoeken en vooral te acquireren. Zijn dochter (werkzaam in het Radboud, hoe toevallig) is dit weekend ook naar Armenië gekomen met een grote hoeveelheid mutsen en sjaals en handschoenen. Ze (Hilde) had haar netwerk aan het breien gezet en ze had er een concrete boodschap bij; ik verwacht van iedereen uit mijn netwerk een bijdrage, of brei een muts of sjaal of ga naar de Action of de Zeeman en koop iets en knip het kaartje eraf. Ze had uiteindelijk dozen vol en dat hebben ze gisteren naar een kindertehuis gebracht. Ze vertelden dat het een indrukwekkend bezoek was geweest. Na het weeshuis kwamen ze met z’n drietjes naar ‘Sunrise’ en het was een gezellig en waardevol bezoek. De klik was er meteen en Jan was zeer complimenteus naar mij toe. Hij bezoekt veel Pummers tijdens hun missie (veelal mannen) en hij zei dat het leek alsof ik al helemaal bij ‘Sunrise’ hoor. De medewerkers waren ook super enthousiast en de sfeer was perfect. We hebben met elkaar een goede discussies gehad en het was waardevol om ook even met Jan en zijn dochter te spreken. Daarna ben ik met hen nog naar een restaurant geweest waar onlangs ook een Pummer op bezoek is geweest. Deze Pummer had een rapport geschreven hoe men de kwaliteit van het restaurant kan verbeteren zodat er wellicht meer toeristen op af komen. We kwamen onverwachts en het leek een soort van inspectiebezoek. Was leuk om nog een andere situatie te zien. ’s Middags nog een aantal gesprekken gehad met medewerkers van ‘Sunrise’ en een afspraken en taakverdeling gemaakt. ’s Avonds zat het huis van mijn gastvrouw vol. Haar kinderen en kleinkinderen komen meestal het weekend en blijven dan slapen, ze wonen allemaal in Jerevan. Ze had eerst gezegd dat ze het weekend niet konden komen omdat ik er was. Haar 3 kinderen spreken vloeiend Engels en haar zoon ( 23 jaar ) zei ’s avonds dat zijn moeder had gebeld dat hij toch wel kon komen omdat ik heel gewoon was. Is dat een compliment of niet? Huis vol met 3 kinderen, aanhang en 3 kleinkinderen. Waar ze geslapen hebben geen idee, maar vanochtend zat iedereen weer aan tafel. Er stond al een kop koffie met cognac voor me klaar. Vervelende is dat ze denken dat ik het niet naar mijn zin heb of dat ik iets niet lust als ik het niet of weinig opeet of drink. Ze duwen het zowat door mijn strot. En als het op is vond ik het blijkbaar lekker en krijg ik weer een portie. Dat doet me aan Portugal denken, daar was het ook zo’n verplichting om maar de hele dag te eten en te drinken. Ik probeer maar zo te zien dat ze super goed voor me willen zorgen maar heb vanochtend wel een gesprek met de zoon gehad. Ik heb hem aangegeven dat ik heel dankbaar ben dat ze zo goed voor me zorgen en dat ik echt alles superlekker vind, maar, dat het soms teveel is. Vroeg hem of hij me begreep en dat ik zeker niemand wil beledigen. Ik kreeg de indruk dat hij snapte waar de schoen wringt en heb hem gevraagd het voor zijn ouders te vertalen. Het heeft gewerkt; de tafel is afgeruimd en Nayra is met haar kleindochter alleen op stap gegaan zonder mij op sleeptouw te nemen. Na het gesprek met de ouders vertaalde de zoon; ze begrijpen het, je bent vanaf nu familie en geen gast meer. Scheelt hun ook, hoeven ze zich niet meer zo uit te sloven.
