Van de glijbaan
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
08 December 2018 | Armenië, Armavir
Zaterdag 8 december
De tijd vliegt en ik geef me maar over aan alles wat er op me af komt. Andere manier van beleving is er eigenlijk ook niet. Ik kan in de weerstand schieten, maar, daar kom ik niet ver mee.
Wat betreft mijn opdracht; ik ben gisterenochtend eerst naar het Sunrise Childeren Center geweest. Het is een prachtige accommodatie. Alles ziet er perfect uit, mooi ingericht, heel veel materialen, verschillende behandelruimtes. Afgelopen 3 jaar hebben ze met een grote zak geld alles op kunnen zetten…… Ze bieden verschillende therapieën voor de kinderen; logopedie, fysiotherapie, ergotherapie, creatieve therapie, speelklasjes, psychologische ondersteuning en maatschappelijk werk. Ze bieden alleen poliklinische behandeling en de kinderen komen uit de dorpen in de omgeving van Armavir. Het centrum zou zo naar Nederland verplaatst kunnen worden, mijn eerste indruk is zeer goed. Maar, Safe the Childeren stopt dus per 1 januari en ze zitten dus nu zonder financiering. Ben er nog niet achter wat er de afgelopen maanden gedaan is aan de speurtocht naar alternatieve financiering, maar, de directrice heeft een zeer breed netwerk binnen ( politiek ) Armenië. Er schijnt hier voor de gezondheidszorg echter zeer weinig geld te zijn en ze krijgen wel een bijdrage van de regering, maar, dat is onvoldoende om de salarissen van de staf te betalen. 1 ding wat we echt opvalt is de werkbeleving van de medewerkers. Ze zijn echt ontzettend gemotiveerd en werken vanuit hun hart. De manier waarop ze met elkaar omgaan, met de moeders, met de kinderen, het is prachtig om te zien. Voor mij voelt het 100% als oprecht en integer. Ze doen naast het werk ook heel veel dingen samen, ondernemen dingen, werken ook veel in de avonden als het nodig is en ik zie alleen maar grote glimlachen op de gezichten. Het voelt alsof ze er ook veel voor terugkrijgen. Ze ervaren het zelf als een grote familie waarin vriendschap en samenwerken op de voorgrond staat. Wat dat betreft zou ik meteen met ze willen ruilen. Wat een rust en rijkdom om je zonder ‘gedoe’ te kunnen richten op de verantwoordelijkheden en uitdagingen in je werk en te weten dat je er samen voor gaat. De medewerkers hebben besloten om de komende maanden een lager salaris te accepteren om de directrice de kans te geven om het financiële probleem op te lossen. In Jerevan, de hoofdstad, is trouwens nog een centrum opgezet met financiële steun van Safe the Childeren. Ook daar wordt de stekker uit getrokken. Ik vroeg of en hoe zij doorgaan; Elton John gaat het financieren. Ik meteen ons doelwit bepaalt; George Cloony, en wat blijkt, hij was een paar maanden geleden in Armenië bij de opening van een bijeenkomst over sociale ongelijkheid en ik heb al begrepen dat we hem wellicht in 10 stappen kunnen bereiken.
Ik heb uiteraard gevraagd naar de begroting; voor 3000 dollar per maand kunnen ze het personeel betalen. Moet haalbaar zijn voor George toch.
Het Sunrise Childeren Centrum is onderdeel van een grotere organisatie die zich bezighoudt met allerlei projecten omtrent discriminatie, sociale ontwikkeling, mileu en dergelijke . Ze behoren tot een aantal Oost-Europese partners die allerlei projecten samen opzetten. Klinkt interessant en volgens mij doen ze een hele goede job hier in Armenië. Hier werken een aantal mensen die goed Engels spreken en ik heb gisterenmiddag met hen om de tafel gezeten om te bespreken op welke manier het kindercentrum zich verder kan ontwikkelen. Het is een groep ontzettend leuke jonge vrouwen die allemaal een universitaire studie hebben gevolgd.
Morgen zijn hier de verkiezingen. Een aantal van hen zijn gekoppeld aan de buitenlandse waarnemers die in het land zijn om de gang van zaken rond de verkiezingen te observeren.
Inmiddels ben ik gestoord in het schrijven van mijn verslag; ik moest met mijn gastvrouw ( Nayra ) mee naar de supermarkt. Die kans grijp ik uiteraard. Het is trouwens een zeer nette verzorgde dame. Gisterochtend stond ze op met een vogelnestje op haar hoofd en ze ging ongekapt het huis uit. Ze zette me af op het kindercentrum en toen ik haar later zag was ze keurig gekapt. Ik vermoedde al dat ze naar de kapper was geweest, anders was de metamorfose onmogelijk. Wij dus samen vanochtend naar de supermarkt, maar, daarna gingen we de kapperszaak in. Ik moest in de stoel en mijn haar moest geanalyseerd worden. Daarna ging Nayra in de stoel en ja hoor, het moest zoveel mogelijk gelijkend worden, maar, zonder al te veel te knippen en vooral met touperen en wegstoppen. Het was een giller. Maar, best goed gelukt uiteindelijk. Zou leuk zijn als ik een foto kon maken, misschien lukt het nog vandaag. Maar, ik was er nog niet vanaf; ik moest zelf ook weer in de stoel. Kreeg ik een toupeer en haarlak-sessie en ik had niets meer in te brengen. Ook dat moest ik maar gewoon laten gebeuren. Het deed me aan Tanzania denken toen 1 van de medewerkers van het ziekenhuis met een pruik met kort haar aan kwam zetten om op mij te lijken.
Inmiddels ben ik terug van een andere activiteit; met de gehele organisatie hebben ze soep gegeten in een restaurant. En wat voor soep; koeienpotensoep en maag. Ik voelde me zwaar ongemakkelijk, om 11 uur ’s ochtends een volg bord en een grote tafel van meer dn 30 personen aan tafel die belangstellend kijken hoe ik de koeiepoot verover. Wat had ik een groot gevaarte op mijn soep liggen. Wat kwam er nog meer op tafel; flessen wodka uiteraard! Ik probeerde ze voor de gek te houden door snel water in het glaasje te schenken toen niemand keek, maar, ze hadden het in de gaten door de bubbels. Plannetje mislukt. Ze proosten hier wel iedere 10 minuten en alles komt voorbij. We hebben ook op Holland geproost, dus het ga jullie goed.
De tijd vliegt en ik geef me maar over aan alles wat er op me af komt. Andere manier van beleving is er eigenlijk ook niet. Ik kan in de weerstand schieten, maar, daar kom ik niet ver mee.
Wat betreft mijn opdracht; ik ben gisterenochtend eerst naar het Sunrise Childeren Center geweest. Het is een prachtige accommodatie. Alles ziet er perfect uit, mooi ingericht, heel veel materialen, verschillende behandelruimtes. Afgelopen 3 jaar hebben ze met een grote zak geld alles op kunnen zetten…… Ze bieden verschillende therapieën voor de kinderen; logopedie, fysiotherapie, ergotherapie, creatieve therapie, speelklasjes, psychologische ondersteuning en maatschappelijk werk. Ze bieden alleen poliklinische behandeling en de kinderen komen uit de dorpen in de omgeving van Armavir. Het centrum zou zo naar Nederland verplaatst kunnen worden, mijn eerste indruk is zeer goed. Maar, Safe the Childeren stopt dus per 1 januari en ze zitten dus nu zonder financiering. Ben er nog niet achter wat er de afgelopen maanden gedaan is aan de speurtocht naar alternatieve financiering, maar, de directrice heeft een zeer breed netwerk binnen ( politiek ) Armenië. Er schijnt hier voor de gezondheidszorg echter zeer weinig geld te zijn en ze krijgen wel een bijdrage van de regering, maar, dat is onvoldoende om de salarissen van de staf te betalen. 1 ding wat we echt opvalt is de werkbeleving van de medewerkers. Ze zijn echt ontzettend gemotiveerd en werken vanuit hun hart. De manier waarop ze met elkaar omgaan, met de moeders, met de kinderen, het is prachtig om te zien. Voor mij voelt het 100% als oprecht en integer. Ze doen naast het werk ook heel veel dingen samen, ondernemen dingen, werken ook veel in de avonden als het nodig is en ik zie alleen maar grote glimlachen op de gezichten. Het voelt alsof ze er ook veel voor terugkrijgen. Ze ervaren het zelf als een grote familie waarin vriendschap en samenwerken op de voorgrond staat. Wat dat betreft zou ik meteen met ze willen ruilen. Wat een rust en rijkdom om je zonder ‘gedoe’ te kunnen richten op de verantwoordelijkheden en uitdagingen in je werk en te weten dat je er samen voor gaat. De medewerkers hebben besloten om de komende maanden een lager salaris te accepteren om de directrice de kans te geven om het financiële probleem op te lossen. In Jerevan, de hoofdstad, is trouwens nog een centrum opgezet met financiële steun van Safe the Childeren. Ook daar wordt de stekker uit getrokken. Ik vroeg of en hoe zij doorgaan; Elton John gaat het financieren. Ik meteen ons doelwit bepaalt; George Cloony, en wat blijkt, hij was een paar maanden geleden in Armenië bij de opening van een bijeenkomst over sociale ongelijkheid en ik heb al begrepen dat we hem wellicht in 10 stappen kunnen bereiken.
Ik heb uiteraard gevraagd naar de begroting; voor 3000 dollar per maand kunnen ze het personeel betalen. Moet haalbaar zijn voor George toch.
Het Sunrise Childeren Centrum is onderdeel van een grotere organisatie die zich bezighoudt met allerlei projecten omtrent discriminatie, sociale ontwikkeling, mileu en dergelijke . Ze behoren tot een aantal Oost-Europese partners die allerlei projecten samen opzetten. Klinkt interessant en volgens mij doen ze een hele goede job hier in Armenië. Hier werken een aantal mensen die goed Engels spreken en ik heb gisterenmiddag met hen om de tafel gezeten om te bespreken op welke manier het kindercentrum zich verder kan ontwikkelen. Het is een groep ontzettend leuke jonge vrouwen die allemaal een universitaire studie hebben gevolgd.
Morgen zijn hier de verkiezingen. Een aantal van hen zijn gekoppeld aan de buitenlandse waarnemers die in het land zijn om de gang van zaken rond de verkiezingen te observeren.
Inmiddels ben ik gestoord in het schrijven van mijn verslag; ik moest met mijn gastvrouw ( Nayra ) mee naar de supermarkt. Die kans grijp ik uiteraard. Het is trouwens een zeer nette verzorgde dame. Gisterochtend stond ze op met een vogelnestje op haar hoofd en ze ging ongekapt het huis uit. Ze zette me af op het kindercentrum en toen ik haar later zag was ze keurig gekapt. Ik vermoedde al dat ze naar de kapper was geweest, anders was de metamorfose onmogelijk. Wij dus samen vanochtend naar de supermarkt, maar, daarna gingen we de kapperszaak in. Ik moest in de stoel en mijn haar moest geanalyseerd worden. Daarna ging Nayra in de stoel en ja hoor, het moest zoveel mogelijk gelijkend worden, maar, zonder al te veel te knippen en vooral met touperen en wegstoppen. Het was een giller. Maar, best goed gelukt uiteindelijk. Zou leuk zijn als ik een foto kon maken, misschien lukt het nog vandaag. Maar, ik was er nog niet vanaf; ik moest zelf ook weer in de stoel. Kreeg ik een toupeer en haarlak-sessie en ik had niets meer in te brengen. Ook dat moest ik maar gewoon laten gebeuren. Het deed me aan Tanzania denken toen 1 van de medewerkers van het ziekenhuis met een pruik met kort haar aan kwam zetten om op mij te lijken.
Inmiddels ben ik terug van een andere activiteit; met de gehele organisatie hebben ze soep gegeten in een restaurant. En wat voor soep; koeienpotensoep en maag. Ik voelde me zwaar ongemakkelijk, om 11 uur ’s ochtends een volg bord en een grote tafel van meer dn 30 personen aan tafel die belangstellend kijken hoe ik de koeiepoot verover. Wat had ik een groot gevaarte op mijn soep liggen. Wat kwam er nog meer op tafel; flessen wodka uiteraard! Ik probeerde ze voor de gek te houden door snel water in het glaasje te schenken toen niemand keek, maar, ze hadden het in de gaten door de bubbels. Plannetje mislukt. Ze proosten hier wel iedere 10 minuten en alles komt voorbij. We hebben ook op Holland geproost, dus het ga jullie goed.
