De eerste ervaringen
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
06 December 2018 | Armenië, Armavir
Diep in de nacht veilig aangekomen in het hotel. Had voor de eerste nacht eigenlijk 2 verschillende bedjes in 2 hotels. Had geboekt bij een goedkope accommodatie richting het kindercentrum. Ik moest de aankomsttijd doorgeven; zou rond 2.30 uur zijn. Wel belangrijk dat ik er 100% zeker nog in kan. Maar, in plaats van een geruststellend gevoel dat het allemaal wel goed zou komen kreeg ik bericht dat ik een nieuwe boeking voor 6 december moest maken. Dit ivm het feit dat ik zo laat aankom. Verschillende pogingen gedaan dat de boeking toch echt 5 december is, maar het werd er steeds onrustiger door. Uiteindelijk kreeg ik het advies van PUM om de kamer te cancelen en een nieuwe boeking te maken bij een internationaal congreshotel. Vind ik eigenlijk veel minder aantrekkelijk, maar ‘s nachts onduidelijkheid over de kamer en het vervoer is het laatste wat ik wil.
De reis is goed gegaan, maar niet echt relaxed. Veel luide Russische mannen en lastig om rustig te lezen of zomaar te zitten en te mijmeren. In Moskou lag er sneeuw. De overstap was niet echt een belevenis. Alhoewel; de juiste gate vinden was niet eenvoudig. Alles stond in Russische geheimtaal op de borden en vrijwel geen Engels.
In het vliegtuig naar Armenië zat ik naast een irritante man. Hij had tot 2x toe een fors argument met de bemanning en ik vond het niet fijn. Wat is een veilig en comfortabel gevoel toch belangrijk.....
Gelukkig was de pick-up service door het hotel prima geregeld en ik had een lekker bedje.
Vanochtend startte de eerste echte dag met een tegenvaller; mijn host kwam niet opdagen. Niet fijn om zo te beginnen. Het is hier trouwens 3 uur later dan in NL en mijn wekker stond vanochtend om 5.00 uur NL tijd en als ze dan niet op komen dagen….. Ik was ook slecht voorbereid; geen overzichtje gemaakt met de belangrijkste telefoonnummers in case of. Maar, ik had alle tijd om het op te zoeken.
Na wat heen en weer gebel kwam de manager van het kindercentrum me 4 uur later ophalen. Ze dachten dat ik een andere dag zou komen. Gelukkig had ik de laptop bij me en kon ik lekker mijn email bijwerken.
De manager is een zeer verzorgde mooie vrouw. Mijn eerste indruk is trouwens dat ik de vrouwen in het algemeen bijzonder mooi vind en de mannen bijzonder onaantrekkelijk. Geeft ook wel rust zo ver van huis. ( Op het hoofdkantoor van de organisatie werd ik trouwens meteen voorgesteld aan de accountant en er werd bij vermeld dat hij niet getrouwd was. Hij glimlachte breed en verwachtingsvol. Heb mijn eigen status duidelijk uitgelegd en ik moet zeggen, voel me best oud als ik zeg dat ik oma ben, maar nu kwam dat heel goed uit.)
Het was een uurtje rijden en zodra we de hoofdstad uit waren werd de weg zeer hobbelig. Het is maar goed dat ik net een aantal oude vullingen door de tandarts heb laten vervangen want anders had ik nu kiespijn gehad. Grappig ook om al die oude lada’s te zien rijden en uiteraard zie je om de paar honderd meter een gestrande auto. Verder is de algemene aanblik troosteloos; grijs, mistig, oude vervallen gebouwen die leeg lijken te staan. Ik denk trouwens dat je hier supermooie foto’s kan maken, maar, wel met een zware afdronk.
Ik blijk dus een opdracht te hebben bij het Sunrise Childeren Center, 3 jaar geleden opgericht als poliklinisch paramedisch behandelcentrum voor gehandicapte kinderen uit het niet-stedelijk gebied. Alles is die 3 jaar gefinancierd door Safe the Childeren. Die stoppen per aanstaande 1 januari met de financiering en dan hebben ze dus een heel groot probleem. Kreeg wel meteen zuur gevoel; volgens mij willen ze vooral dat ik onderzoek of er ergens op de wereld een alternatieve financiering is binnen 2 weken en kreeg al meteen een deja vue naar Tanzania. Stel ik kan de pot met geld niet regelen, en dat ziet er wel naar uit, ben ik dan nog wel interessant? Ik vertel de komende dagen wel meer over het centrum.
Eerst maar even mijn slaapplek; bij de directrice thuis van de overkoepelende organisatie en het is best even slikken; iedereen die me kent weet dat ik eigen ruimte nodig heb en die heb ik dus niet. De mevrouw spreekt geen woord Engels, haar man ook niet. Ik heb een kamertje gekregen pal naast hun slaapkamer….. gelukkig heb ik een badjas mee. Volgens mij heb ik afgelopen nacht flink gedroomd en ik kan dan nogal lawaai maken. Heb op het laatst nog een soort van pyjama bedacht ( sportbroek en t-shirt ) en die trek ik maar veilig aan voor als ik over de gang ga zwerven. Ik zie in gedachten de kids al lachen ‘Marleen in een sportbroek in bed, klopt precies’. Mijn kamertje ligt vol met kleren van de eigenlijke bewoner en ik heb deze maar aan de kant geschoven. Moest even slikken….. Maar ik wilde toch een avontuur? Nou dan krijg je een avontuur.
Ik ben inmiddels alleen thuis, weet de wificode en ben lekker aan het schrijven. Ik geloof dat ze iemand hebben geregeld die Engels spreekt en ik begreep dat we daar straks mee gaan eten. Of ik dat juist heb begrepen? Ik kan het ook helemaal fout hebben. Wordt vervolgd!
De reis is goed gegaan, maar niet echt relaxed. Veel luide Russische mannen en lastig om rustig te lezen of zomaar te zitten en te mijmeren. In Moskou lag er sneeuw. De overstap was niet echt een belevenis. Alhoewel; de juiste gate vinden was niet eenvoudig. Alles stond in Russische geheimtaal op de borden en vrijwel geen Engels.
In het vliegtuig naar Armenië zat ik naast een irritante man. Hij had tot 2x toe een fors argument met de bemanning en ik vond het niet fijn. Wat is een veilig en comfortabel gevoel toch belangrijk.....
Gelukkig was de pick-up service door het hotel prima geregeld en ik had een lekker bedje.
Vanochtend startte de eerste echte dag met een tegenvaller; mijn host kwam niet opdagen. Niet fijn om zo te beginnen. Het is hier trouwens 3 uur later dan in NL en mijn wekker stond vanochtend om 5.00 uur NL tijd en als ze dan niet op komen dagen….. Ik was ook slecht voorbereid; geen overzichtje gemaakt met de belangrijkste telefoonnummers in case of. Maar, ik had alle tijd om het op te zoeken.
Na wat heen en weer gebel kwam de manager van het kindercentrum me 4 uur later ophalen. Ze dachten dat ik een andere dag zou komen. Gelukkig had ik de laptop bij me en kon ik lekker mijn email bijwerken.
De manager is een zeer verzorgde mooie vrouw. Mijn eerste indruk is trouwens dat ik de vrouwen in het algemeen bijzonder mooi vind en de mannen bijzonder onaantrekkelijk. Geeft ook wel rust zo ver van huis. ( Op het hoofdkantoor van de organisatie werd ik trouwens meteen voorgesteld aan de accountant en er werd bij vermeld dat hij niet getrouwd was. Hij glimlachte breed en verwachtingsvol. Heb mijn eigen status duidelijk uitgelegd en ik moet zeggen, voel me best oud als ik zeg dat ik oma ben, maar nu kwam dat heel goed uit.)
Het was een uurtje rijden en zodra we de hoofdstad uit waren werd de weg zeer hobbelig. Het is maar goed dat ik net een aantal oude vullingen door de tandarts heb laten vervangen want anders had ik nu kiespijn gehad. Grappig ook om al die oude lada’s te zien rijden en uiteraard zie je om de paar honderd meter een gestrande auto. Verder is de algemene aanblik troosteloos; grijs, mistig, oude vervallen gebouwen die leeg lijken te staan. Ik denk trouwens dat je hier supermooie foto’s kan maken, maar, wel met een zware afdronk.
Ik blijk dus een opdracht te hebben bij het Sunrise Childeren Center, 3 jaar geleden opgericht als poliklinisch paramedisch behandelcentrum voor gehandicapte kinderen uit het niet-stedelijk gebied. Alles is die 3 jaar gefinancierd door Safe the Childeren. Die stoppen per aanstaande 1 januari met de financiering en dan hebben ze dus een heel groot probleem. Kreeg wel meteen zuur gevoel; volgens mij willen ze vooral dat ik onderzoek of er ergens op de wereld een alternatieve financiering is binnen 2 weken en kreeg al meteen een deja vue naar Tanzania. Stel ik kan de pot met geld niet regelen, en dat ziet er wel naar uit, ben ik dan nog wel interessant? Ik vertel de komende dagen wel meer over het centrum.
Eerst maar even mijn slaapplek; bij de directrice thuis van de overkoepelende organisatie en het is best even slikken; iedereen die me kent weet dat ik eigen ruimte nodig heb en die heb ik dus niet. De mevrouw spreekt geen woord Engels, haar man ook niet. Ik heb een kamertje gekregen pal naast hun slaapkamer….. gelukkig heb ik een badjas mee. Volgens mij heb ik afgelopen nacht flink gedroomd en ik kan dan nogal lawaai maken. Heb op het laatst nog een soort van pyjama bedacht ( sportbroek en t-shirt ) en die trek ik maar veilig aan voor als ik over de gang ga zwerven. Ik zie in gedachten de kids al lachen ‘Marleen in een sportbroek in bed, klopt precies’. Mijn kamertje ligt vol met kleren van de eigenlijke bewoner en ik heb deze maar aan de kant geschoven. Moest even slikken….. Maar ik wilde toch een avontuur? Nou dan krijg je een avontuur.
Ik ben inmiddels alleen thuis, weet de wificode en ben lekker aan het schrijven. Ik geloof dat ze iemand hebben geregeld die Engels spreekt en ik begreep dat we daar straks mee gaan eten. Of ik dat juist heb begrepen? Ik kan het ook helemaal fout hebben. Wordt vervolgd!
