Feest
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
08 Juli 2017 | Suriname, Paramaribo
Gisteren (vrijdag) was het feest op kantoor. Intermed Caribe is precies op 7 juli 18 jaar geleden opgericht. Ze houden volgens mij wel van een feestje. Ook de verjaardagen worden uitbundig gevierd en men grijpt iedere reden aan om samen met vrienden en familie te zijn. Misschien moet ik mijn eigen oordeel over een ‘feestje’ onder de loep nemen. Ik hou de feestjes liever buiten de deur maar ik zie wel hoe de mensen hier genieten van het samen eten en lachen. Gisteren eerst een toespraak van de eigenaar. Ik voelde me enigszins bezwaard want ik ben er net 5 dagen en hij heeft mijn naam om de 10 zinnen genoemd. Volgens Jim heeft ‘God mij hier met de wind gebracht’. Vind het toch lastig om al zijn andere uitspraken serieus te nemen want heb 20 uur moeten reizen om hier te komen. Het voelde echt niet als ‘met de wind’. Ik merk dat hij het heel belangrijk vindt dat ik er ben en dat maakt me trots maar ik voel ook de druk om te voldoen aan zijn verwachtingen.
Het bedrijf bestaat uit veel mensen die er al vanaf de oprichting werken en dat is een goed teken. Het voelt als een grote familie. Intermed bestaat ui 11 zusterbedrijven waaronder 2 dialyse centra, een diagnostisch centrum, een lab met vele kleine prikpunten in het land, een verpleeghuis en een farmaceutische groothandel. Totaal werken er 350 mensen. Ik ben specifiek aan het werk bij de medische groothandel Intermed Caribe en hiermee is het 18 jaar geleden ook allemaal begonnen. Na de speech hadden we een heerlijke roti en als toetje een mierzoete taart. Mijn darmen zijn helaas van slag. Het begon op het meest ongunstige moment dat ik me kan voorstellen; we hadden ons aangemeld bij Staatsolie en we liepen over het terrein naar de directie-vleugel toen ik plots voelde dat mijn darmen aan het rommelen waren. Ik had het nog niet eerder opgemerkt maar ik voelde dat het niet pluis was. Iedereen was erg gespannen over de afspraak en ik voelde me super opgelaten. Met een smoes ben ik teruggelopen naar de receptie en daar naar het toilet gegaan. Gelukkig kon er een raampje open! Ik weer terug naar mijn ‘collega’s’ en we konden doorlopen naar de vergaderruimte. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak want ik wist niet of ik het de hele vergadering uit kon zitten. De meeting was heel formeel en gelukkig hield ik het met samengeknepen billen vol. Vanaf dat moment zijn mijn darmen van slag en het maakt het lastig om op pad te gaan. Maar, het is niet anders. Hopelijk normaliseert het zich weer de komende dagen. Dinsdagochtend heb ik 2 belangrijke afspraken, eerst om 7.30 uur bij de ambassadeur en dan om 9.00 uur bij het academisch ziekenhuis van Suriname, de grootste klant van Intermed Caribe. Als het dan nog niet stabiel is neem ik zeker een medicijn, want ik wil me niet nog een keer zo opgelaten voelen. Maar, ik heb nog een paar dagen.
Mensen zijn hier gewoon om vroeg met werk te beginnen en dit is ook logisch gezien de warmte. Vanochtend moest ik de tour betalen en had ik om 8.30 uur afgesproken op een plek in de stad. Kan je je voorstellen dat toen ik om 9.30 uur weer op mijn hotelkamer was, ik echt drijfnat was? Ik moest opnieuw douchen en heb mijn kleding buiten op de stoel gelegd. In tegenstelling tot eerder deze week droogde het nu wel goed maar de zon brandt dan ook als een malle. Ik kon de plek waar ik moest betalen niet meteen vinden en de dame van het kantoor was helemaal verbaasd; ‘komt u niet met de taxi? Iedereen komt met de taxi. Het is veel te heet en het is niet veilig om met al het geld over straat te lopen! Daarbij hoeft u dan ook niet te zoeken’. Klinkt allemaal heel logisch, maar mensen die me goed kennen weten dat ik altijd liever zelf op onderzoek ga dan een taxi te pakken. Onderweg sprak een oudere man me aan; ‘u ziet er bang uit maar u hoeft niet bang te zijn, wij Surinamers doen u niets’. Blijkbaar kon je van een afstand zien en ruiken dat ik me zorgen maakte om de inhoud van mijn tas. Helemaal niet handig natuurlijk! Maar, ik heb het gered. Op het kantoor was de kokkin van Pingpe, de marron-stam waar ik naar toe ga. Ze was een paar dagen in de stad. Ze had haar dochtertje bij zich, te schattig. Ze schijnt de hele dag op het ‘resort’ te scharrelen. Ik ben trouwens nog steeds alleen maar men verwacht dat er wel mensen bijkomen. De dagen ervoor en erna is het helemaal volgeboekt, maar net de dagen dat ik er ben dus niet. Ze hebben me in ieder geval de hut aan de rivier beloofd. Er is een hangmat op het balkon en ik word dus wakker met een prachtig uitzicht. Prima als er nog mensen bijkomen. Ik krijg zoiezo een VIP behandeling. Druk kan het niet worden want ze hebben maar 7 hutten. Ik ga met het vliegtuig terug en ik vroeg hoe het zit met de bagage. Men weegt de bagage niet apart maar je mag in totaal 100kg wegen. Dus, je moet zelf met alle bagage op de weegschaal. Hoe zwaarder je zelf bent hoe minder je dus kan meenemen. Misschien komende dagen toch even op dieet. Wellicht is dit trouwens de remedie tegen obesitas. Ik heb trouwens een aantal avonden helemaal niet gegeten. Ik ben ’s avonds helemaal kapot. Gisteravond was echt het toppunt. Ik was om 20.00 uur zo moe dat ik besloten heb om te gaan slapen. Ik kon echt niet meer. Ik was bang dat ik om 3 of 4 uur wakker zou worden, maar, werd pas om 6 uur wakker. Voel me wel de hele dag al een zombie dus of het me goed heeft gedaan? Ik ben vanochtend naar het werk gegaan want op zaterdagochtend is de winkel open en ook ‘retail’ behoort tot mijn scope. Bedoeling was om vanmiddag naar het zwembad te gaan maar het hoost nu van de regen. Ik ga trouwens wel met de taxi van het hotel naar het werk. Als ik dat zou lopen kom ik echt drijfnat aan en de wijk is niet veilig. Toen ik vertrok kwam er net een jong Engels stel aan van het vliegveld. Ze konden nog niet in hun kamer en waren zichtbaar geïrriteerd want waren moe. Ook het ontbijt was al geweest. Ik heb spontaan bedacht dat ze met mij mee konden in de taxi en ik heb ze onderweg op een leuke plek afgezet. Ze waren ontzettend dankbaar en enthousiast. Net toen ik terug kwam waren ze er ook weer net en hun kamer was nog steeds niet klaar. Ik heb met de receptie gesproken en ja hoor, het kon meteen geregeld worden…….Ze vroegen of ik de baas ben van het hotel. Ha Ha, nee hoor maar ik heb blijkbaar wel magische krachten. Vandaag voelt toch als een speciale dag. De dame van Pingpe vertelde me vanochtend dat ik een hoofddeksel moet hebben. Ik moet rekenen op 3,5 uur in de kano en het is een open bootje. Als de zon schijnt is het gevaarlijk om geen hoed op te hebben. Ik dacht ‘ hoe kom ik nu aan een hoed’…. Naast het kantoor zijn een aantal winkels en ik was van plan om vanochtend te gaan shoppen. Ik was echter tot sluitingstijd van de winkel gebleven en vond het veiliger om van daaruit meteen met de taxi terug naar het hotel te gaan. Komt er een taxi met een oude man met een hoed. Ik zei meteen ‘zo’n hoed moet ik hebben’. Nou zei hij, dan zit je bij mij goed. Iedereen kent me hier als ‘de midnight cowboy’ en ik heb achterin nog een paar hoeden liggen. Uiteraard heb ik er meteen 1 gekocht. Ik heb geen camera bij me, maar, heb net een foto met de Ipad gemaakt. Het moet niet gekker worden……
Het bedrijf bestaat uit veel mensen die er al vanaf de oprichting werken en dat is een goed teken. Het voelt als een grote familie. Intermed bestaat ui 11 zusterbedrijven waaronder 2 dialyse centra, een diagnostisch centrum, een lab met vele kleine prikpunten in het land, een verpleeghuis en een farmaceutische groothandel. Totaal werken er 350 mensen. Ik ben specifiek aan het werk bij de medische groothandel Intermed Caribe en hiermee is het 18 jaar geleden ook allemaal begonnen. Na de speech hadden we een heerlijke roti en als toetje een mierzoete taart. Mijn darmen zijn helaas van slag. Het begon op het meest ongunstige moment dat ik me kan voorstellen; we hadden ons aangemeld bij Staatsolie en we liepen over het terrein naar de directie-vleugel toen ik plots voelde dat mijn darmen aan het rommelen waren. Ik had het nog niet eerder opgemerkt maar ik voelde dat het niet pluis was. Iedereen was erg gespannen over de afspraak en ik voelde me super opgelaten. Met een smoes ben ik teruggelopen naar de receptie en daar naar het toilet gegaan. Gelukkig kon er een raampje open! Ik weer terug naar mijn ‘collega’s’ en we konden doorlopen naar de vergaderruimte. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak want ik wist niet of ik het de hele vergadering uit kon zitten. De meeting was heel formeel en gelukkig hield ik het met samengeknepen billen vol. Vanaf dat moment zijn mijn darmen van slag en het maakt het lastig om op pad te gaan. Maar, het is niet anders. Hopelijk normaliseert het zich weer de komende dagen. Dinsdagochtend heb ik 2 belangrijke afspraken, eerst om 7.30 uur bij de ambassadeur en dan om 9.00 uur bij het academisch ziekenhuis van Suriname, de grootste klant van Intermed Caribe. Als het dan nog niet stabiel is neem ik zeker een medicijn, want ik wil me niet nog een keer zo opgelaten voelen. Maar, ik heb nog een paar dagen.
Mensen zijn hier gewoon om vroeg met werk te beginnen en dit is ook logisch gezien de warmte. Vanochtend moest ik de tour betalen en had ik om 8.30 uur afgesproken op een plek in de stad. Kan je je voorstellen dat toen ik om 9.30 uur weer op mijn hotelkamer was, ik echt drijfnat was? Ik moest opnieuw douchen en heb mijn kleding buiten op de stoel gelegd. In tegenstelling tot eerder deze week droogde het nu wel goed maar de zon brandt dan ook als een malle. Ik kon de plek waar ik moest betalen niet meteen vinden en de dame van het kantoor was helemaal verbaasd; ‘komt u niet met de taxi? Iedereen komt met de taxi. Het is veel te heet en het is niet veilig om met al het geld over straat te lopen! Daarbij hoeft u dan ook niet te zoeken’. Klinkt allemaal heel logisch, maar mensen die me goed kennen weten dat ik altijd liever zelf op onderzoek ga dan een taxi te pakken. Onderweg sprak een oudere man me aan; ‘u ziet er bang uit maar u hoeft niet bang te zijn, wij Surinamers doen u niets’. Blijkbaar kon je van een afstand zien en ruiken dat ik me zorgen maakte om de inhoud van mijn tas. Helemaal niet handig natuurlijk! Maar, ik heb het gered. Op het kantoor was de kokkin van Pingpe, de marron-stam waar ik naar toe ga. Ze was een paar dagen in de stad. Ze had haar dochtertje bij zich, te schattig. Ze schijnt de hele dag op het ‘resort’ te scharrelen. Ik ben trouwens nog steeds alleen maar men verwacht dat er wel mensen bijkomen. De dagen ervoor en erna is het helemaal volgeboekt, maar net de dagen dat ik er ben dus niet. Ze hebben me in ieder geval de hut aan de rivier beloofd. Er is een hangmat op het balkon en ik word dus wakker met een prachtig uitzicht. Prima als er nog mensen bijkomen. Ik krijg zoiezo een VIP behandeling. Druk kan het niet worden want ze hebben maar 7 hutten. Ik ga met het vliegtuig terug en ik vroeg hoe het zit met de bagage. Men weegt de bagage niet apart maar je mag in totaal 100kg wegen. Dus, je moet zelf met alle bagage op de weegschaal. Hoe zwaarder je zelf bent hoe minder je dus kan meenemen. Misschien komende dagen toch even op dieet. Wellicht is dit trouwens de remedie tegen obesitas. Ik heb trouwens een aantal avonden helemaal niet gegeten. Ik ben ’s avonds helemaal kapot. Gisteravond was echt het toppunt. Ik was om 20.00 uur zo moe dat ik besloten heb om te gaan slapen. Ik kon echt niet meer. Ik was bang dat ik om 3 of 4 uur wakker zou worden, maar, werd pas om 6 uur wakker. Voel me wel de hele dag al een zombie dus of het me goed heeft gedaan? Ik ben vanochtend naar het werk gegaan want op zaterdagochtend is de winkel open en ook ‘retail’ behoort tot mijn scope. Bedoeling was om vanmiddag naar het zwembad te gaan maar het hoost nu van de regen. Ik ga trouwens wel met de taxi van het hotel naar het werk. Als ik dat zou lopen kom ik echt drijfnat aan en de wijk is niet veilig. Toen ik vertrok kwam er net een jong Engels stel aan van het vliegveld. Ze konden nog niet in hun kamer en waren zichtbaar geïrriteerd want waren moe. Ook het ontbijt was al geweest. Ik heb spontaan bedacht dat ze met mij mee konden in de taxi en ik heb ze onderweg op een leuke plek afgezet. Ze waren ontzettend dankbaar en enthousiast. Net toen ik terug kwam waren ze er ook weer net en hun kamer was nog steeds niet klaar. Ik heb met de receptie gesproken en ja hoor, het kon meteen geregeld worden…….Ze vroegen of ik de baas ben van het hotel. Ha Ha, nee hoor maar ik heb blijkbaar wel magische krachten. Vandaag voelt toch als een speciale dag. De dame van Pingpe vertelde me vanochtend dat ik een hoofddeksel moet hebben. Ik moet rekenen op 3,5 uur in de kano en het is een open bootje. Als de zon schijnt is het gevaarlijk om geen hoed op te hebben. Ik dacht ‘ hoe kom ik nu aan een hoed’…. Naast het kantoor zijn een aantal winkels en ik was van plan om vanochtend te gaan shoppen. Ik was echter tot sluitingstijd van de winkel gebleven en vond het veiliger om van daaruit meteen met de taxi terug naar het hotel te gaan. Komt er een taxi met een oude man met een hoed. Ik zei meteen ‘zo’n hoed moet ik hebben’. Nou zei hij, dan zit je bij mij goed. Iedereen kent me hier als ‘de midnight cowboy’ en ik heb achterin nog een paar hoeden liggen. Uiteraard heb ik er meteen 1 gekocht. Ik heb geen camera bij me, maar, heb net een foto met de Ipad gemaakt. Het moet niet gekker worden……
