Tijd om te gaan

De laatste uurtjes zijn ingegaan, het is weer tijd om te gaan. Het geeft me een dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik enorm veel zin om naar huis te gaan. Ik mis familie en vrienden en mijn vrijheid. Zelf boodschappen doen, op de fiets zitten, in het donker nog weg kunnen, met de auto op stap. Het lijkt allemaal zo ver weg! Maar, morgen is het weer helemaal normaal. Ik heb ook wat traantjes weggepinkt omdat ik me eenzaam voelde. Iedere avond voor 19.00 uur in het hotel binnen en dan volgde er een lange avond. Heb geprobeerd om contact te leggen met andere gasten maar was onmogelijk. Ik was er vrijwel iedere avond alleen. Er sliepen wel meer mensen, maar, die zag ik nauwelijks. Er was wel een groep Russische mannen maar ik had geen interesse in contact met hen. De eerste dagen was het nog prima, maar, al snel had ik lastige momenten. De nachten waren meestal onrustig door geluid, warmte of andere ongemakken dus echt uitrusten is niet gelukt. Zelfs met zoveel tijd. Ik ben ook een paar dagen flink ziek geweest. Is gelukkig weer hersteld, maar dat hakte er ook in. Overdag in de kliniek heb ik leuke contacten opgebouwd, maar, het verschil in belevingswereld is zo groot, dat ik hoe dat ook een outsider blijf. Er zijn ook nog redelijk wat mensen die alleen Swahili spreken dus dat helpt ook niet. Ik heb hard gewerkt en dat was heerlijk. Ik voelde letterlijk de energie en de motivatie door mijn lijf gieren. Heerlijk om dingen beet te pakken, aan de gang te zijn. Ik wens dat ik bij thuiskomst dezelfde energie voel om mijn eigen Kr8 Consultancy en Management verder vorm te geven. Ik weet nu dat ik het nodig heb om me goed te voelen. Gisteren heb ik een overleg met de eigenaar van de kliniek gehad, dr. Harun. Hij zou vrijdag komen en het werd zaterdag. Heb de hele dag gewacht op het moment dat ik met hem mijn bevindingen kon bespreken, maar, het werd steeds later en later. Hij is een super chaoot. Best welwillend, maar met 10 dingen tegelijk bezig en zijn toezeggingen zijn niet veel waard. Maar, ik heb hem voor een uur kunnen strikken, gevraagd of hij zijn 3 telefoons uit kon zetten en ik had een goed verslag en mooie powerpoint-presentatie. Heb ik bereikt wat ik wilde bereiken, JA, ik heb gedaan wat in de 2 weken mogelijk was. Dat was beperkt, maar, ik heb dit geaccepteerd. Met mijn rapport kunnen ze de volgende maanden hard aan de slag. Of dat gebeurt? Dat zal wisselend zijn,sommige aanbevelingen zijn al opgepakt, andere verdwijnen wellicht in de la. Ook dat laat ik los. Wat neem ik dan wel mee? Dankbaarheid, echt een intens gevoel van dankbaarheid voor mijn eigen leven met alles erop en eraan. Ik was me dat best wel bewust,en heb thuis zelfs een dankbaarheid-dagboek, maar ik realiseer me nu dat ik een enorme verdieping heb ontwikkeling de laatste 2 weken in mijn gevoel over mijn eigen leven, uitdagingen en mogelijkheden. Allemaal mensen op deze grote wereldbol, maar, wat een verschil in kansen en mogelijkheden. Mijn dankbaarheid voor mijn eigen pad is enorm gegroeid en ik hoop dat ik dat vast kan houden. In momenten dat het me de komende weken niet lukt, weet ik wat me te doen staat. Dat is weer even stilstaan bij gisteren; er kwam een jongen, Samuel van 14 jaar naar de kliniek. Hij kon nauwelijks meer slikken. Hij woont in Mwanza, een dorp 1000 km hier vandaan. Hij had dagen gereisd om hier te komen, niet met zijn ouders, die konden het niet opbrengen om mee te reizen. De jongen kwam hier aan met een envelop met onderzoeken onder de arm. Hij had een lege en verdrietige blik in de ogen. Heel veel patiënten willen door mij behandeld worden. Omdat ik blank ben denken ze dat ik wonderen kan verrichten. Er zijn al heel wat discussies met patiënten geweest, die staan er op dat ik ze aanraak. Ook de jongen vroeg of ik wat voor hem kon doen. De reis hier naar Morogoro was zijn laatste hoop. Helaas kon ook dr. Harun niets voor hem doen. Hij heeft keelkanker en hier in Tanzania is geen behandeling mogelijk. Ik neem de jongen straks mee naar Dar es Salaam, kan hij stuk met mij meereizen. Hij gaat vanaf daar weer verder naar Mwanza.Ik was er gisteravond verdrietig van. Zag de hele tijd het beeld met zijn lege ogen. Mijn moederhart is verdrietig........Als ik de komende maanden even vergeet dat ik dankbaar mag zijn voor mijn mooie leven en kansen, dan denk ik maar even aan Samuel.......
Gisteravond was een avond vol met emoties. Om 19.00 uur werd ik in het hotel door een grote groep van de werknemers verrast in het hotel. Ze hadden een afscheid voor me georganiseerd; we hebben samen gegeten, gelachen en gekletst en het was fantastisch. Dit hadden ze nog nooit eerder gedaan. Ik heb met Dr. Harun veel gesproken over medewerkerstevredenheid en dat het belangrijk is om de mensen een speciaal gevoel te geven. De kliniek heeft mijn afscheid betaald en de mensen waren apetrots. Ik heb ook nog 2 traditionele 'jurken' gekregen van prachtige batikstof. Ik was ontroerd. Het mooiste was nog toen Dr. Harun aan het einde van de avond zei; dit moet ik maar eens per 3 maanden doen........En nu? Over een uurtje vertrek in naar Dar es Salaam, daar vertrek ik om 23.00 uur naar Amsterdam. Morgen heerlijk genieten van mijn thuiskomst. Volgende week heb ik een follow up met PUM. Dr. Harun wil remote coaching en hij wil dat ik volgend jaar terug kom. Dat laat ik zelf nog even open. Als er een nieuwe missie is naar een ander land, dan wordt dat nog een moeilijke keuze!