Kleine stapjes vooruit

Ik krijg van verschillende mensen uit NL de feedback dat Tanzania echt een fantastisch land is en dat ik wellicht te negatief ben over het land. Ik kan de opmerking heel goed begrijpen maar ik ben hier uiteraard voor een andere reden dan een mooie safari in een natuurpark. Ik vraag natuurlijk hier aan de mensen of ze zelf de mooie plekken in hun eigen land gezien hebben maar de meeste hebben die mogelijkheid niet. Een verpleegkundig assistente verdient € 60,00 per maand en een verpleegkundige verdient het dubbele, €120,00. Hiervoor moeten ze het hele jaar werken met 6 vrije dagen in de maand; 5 dagen op, 5 dagen af. Ze hebben nu nog 2 diensten, een ochtend of een middagdienst. De middagdienst eindigt rond 21.00 uur. De artsen verdienen tussen den €500,00 en €600,00 maar zij werken 7 dagen in de week van 8.00 uur tot sluitingstijd, zo rond 21.00 uur. Maar, dan is vaak het werk nog niet gedaan, zoals vandaag. Vanochtend kwam een zeer zieke patiënt naar de kliniek. Eigenlijk is het een huisartspraktijk met zo af en toe een eerste-hulp patiënt. Er is 1 piepklein kamertje met een bed en daar werd de jonge vrouw naar toe gebracht. Ze was buiten bewustzijn en het zag er niet goed uit. Haar familie kwam met haar naar onze kliniek omdat ze gehoord had dat de medische zorg er veel beter is dan in het algemene stadsziekenhuis van Morogoro. Daar schijnen de omstandigheden echt dramatisch te zijn. Bij het opstarten van de dag zijn onze 2 artsen uren met z'n tweetjes bezig geweest om haar leven te reden en ze hebben haar stabiel gekregen. Voor mij een wonder. Ik zat er vlak naast te werken en het maakte een grote indruk op me. De hele dag heeft de patiënt op het kamertje gelegen om bij te komen maar ' s avonds gaat de deur op slot. De patiënt moet dan of naar huis of naar het ziekenhuis en vaak moet de dokter na sluitingstijd de patiënt nog begeleiden. We hebben een ambulance, nou ja, busje met een brancard erin zelf geknutseld. Maar, de ambulance heeft eergisteren een ongeluk gehad met een brommer dus deze is buiten bedrijf. De ambulance was meegenomen naar het bureau. Het bleek dat er geen verzekering op zat. Voor ons onvoorstelbaar, maar hier leek men er niet mee te zitten. Het gevolg is wel dat de dokter zelf de patiënt in eigen auto naar het ziekenhuis moest brengen. Er wordt hier wat getild en gesjouwd in piepkleine ruimtes. Over arbeidsomstandigheden hebben ze hier nog nooit gehoord. Omdat de dokters vanochtend beziggehouden werden met de zieke patiënt, liep de wachtruimte buiten vol. Ik zag de donkere wolk al aankomen. 1 van de dingen die ik ga adviseren is dat de verpleegkundigen meer taken moeten uitvoeren op hun niveau. Nu maken ze schoon, tellen ze bonnen en hebben ze over het algemeen best nog wel tijd over. Er staat echter enorm veel druk op het laboratorium. 90% van de patiënten krijgt na het consult aan de arts een lab-onderzoek. Dat wordt uitgevoerd en de patiënt wacht op de uitslag. Zoals vanochtend ontstond er dus een enorme wirwar aan mensen in 2 stromen; mensen die wachten op het eerste bezoek aan de dokter en mensen die wachten op het tweede bezoek aan de dokter, dat pas kan plaatsvinden als de lab-uitslagen binnen zijn. Het is bij drukte dus van belang dat het lab snel kan werken. Nu prikt de lab-medewerker bloed, tijd die dus niet aan de testen kan worden besteed. En het gaat nogal eens mis. Mijn voorstel is om de verpleegkundige het bloed af te laten nemen zodat het lab verder kan werken. Ik had het al een paar keer gevraagd afgelopen dagen, maar er was steeds een terugtrekkende beweging. Vanochtend nam Lucas zelf het initiatief om naar het lab te gaan en hen te helpen. En het had het gewenste effect! Ik was zo trots. Vanmiddag nog met een paar oude doosjes een kaartenbakje gemaakt. Patiënten moeten bij aankomst hun ID kaart inleveren en deze krijgen ze met de medicijnen aan het eind van het traject weer terug. Vandaag hadden we in de 'apotheek' een enorme stapel kaartjes. Iedere keer zocht de verpleegkundige zich rot om het juiste kaartje te vinden en dat met een rij wachtende mensen. Ik heb een kaartenbakje van karton geknutseld en de ID kaarten gesorteerd en erin gestopt op alfabet. Denk niet dat ze dat hier kennen, maar mijn grote favoriet, Josephine, had het systeem meteen door en ze vond het geweldig. Mijn eerdere idee om zakjes pillen in het vooruit te maken I.p.v. op het moment van uitgifte te tellen, is inmiddels door de mensen zelf helemaal opgepakt. Op rustige tijden zie ik ze met regelmaat zakjes maken en ze hebben er allerlei medicijnen aan toegevoegd. Geweldig! Dit gaat ook nog wel door. Ik ben ook druk bezig met een ander rooster maar dat wordt nog wel een uitdaging. Er komt als het aan mij ligt namelijk een tussendienst bij. Het is niet nodig om met 100% bezetting in de vroege ochtend te beginnen en ook niet om er mee te eindigen. We besparen hiermee 1 verpleegkundige en mijn voorstel is om deze ter ondersteuning van het lab toe te voegen. Hier gaat namelijk over 3 weken iemand weg en dat wordt anders een ramp. Wat we hier weer mee besparen moet mijns inziens geïnvesteerd worden in hygiene; een goede schoonmaakster zodat de verpleegkundigen niet meer hoeven te poetsen maar zich kunnen concentreren op de patiënten-activiteiten. Of dat allemaal opgevolgd gaat worden........geen idee! Ter afsluiting nog een paar leermomenten; ik merk nu dat ik het toch wel heerlijk vind om met een team samen te werken en de afgelopen dagen heb ik veel gedacht aan mijn geweldige collega's bij B. Braun en Arjo. We maken hier zoveel plezier en er wordt ondanks alles zoveel gelachen. Dat doet me zo goed! Zeker als ik de ontwikkeling zie. Hoe leuk is dat als de mensen dan ook zo vrolijk zijn. Stof tot nadenken dus. Verder heb ik er 10 dagen over gedaan om te ontdekken dat ze de R en de L verwisselen. Zelfs op schrift. Op de fles staat Pili Pili maar ze zeggen Piri Piri. De meest vreemde woorden maken ze er van. Ze kunnen mijn naam met een r en een L achter elkaar dan ook echt niet uitspreken.......De taal is zoiezo lastig. Ik zei tegen iemand 'it' s a hot day', waarop hij zei 'no iT was yesterday a holiday'. Het duurde even voordat ik de logica snapte en zo gaat het de hele dag. Vandaag merkte ik dat ze dachten dat mijn haar een pruik is. Ze konden niet voorstellen dat het mij echte haar is. Ze hadden het al eerder willen voelen, maar, ik had niet in de gaten dat ze dachten dat het niet echt was. Ze krijgen al meer en meer vertrouwen in me en vandaag vroegen ze of ze eraan mochten trekken omdat ze echt ervan overtuigd waren dat het niet vast op mijn hoofd zat! Ze giegelden wat af toen het er met geweld echt niet af kwam! Morgen ga ik aan mijn rapport werken. Vrijdag komt dr Harun terug en zaterdag wil ik een powerpoint klaar hebben met mijn adviezen. Nog een hoop te doen dus.......en die safari? Wie weet, vooralsnog even niet. De mensen zelf zeggen hier trouwens dat het pretparken voor de toeristen zijn en dat de mensen in Tanzania er weinig aan verdienen omdat de meeste boekingen in het buitenland betaald worden. Waar ik wel enorm naar verlang is een paar dagen Zanzibar. Heerlijk zwemmen in de zee. Oh wat heb ik daar een zin in!