Start tweede werkweek
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Kr8
11 Juli 2017 | Suriname, Paramaribo
Gisteren alweer de start van mijn tweede werkweek. Het is jammer dat ik niet topfit ben. Ik ben maandag toch naar de dokter geweest en heb een antibioticakuur gekregen ivm mijn darminfectie. Voelde me de afgelopen dagen echt slapjes. Mijn energie wordt met de dag minder en dat is lastig gezien het feit dat ik de komende dagen juist werk moet afleveren. Maar, heb wel weer een artsenpraktijk van de binnenkant gezien. Maandagochtend 8.00 uur, de rijen stonden tot buiten aan de straat. Ik werd meegenomen en ging letterlijk door de achterdeur en stond na 10 minuten weer buiten. Heerlijk dat ik niet hoefde te wachten, maar, het voelt van de andere kant toch heel raar. Ik heb trouwens sinds zaterdag bijna niets meer gegeten. Word ik op deze manier gesteund in verband met het bagage-beleid bij het vliegen van volgende week maandag? Nee, ik vind het oprecht jammer. Ik hou van lekkere hapjes en smullen maar dat zit er even niet in. Iedereen zegt uit juist nu dat ze me uit eten willen nemen maar ik moet er niet aan denken. Zal nog wel enkele dagen aanhouden. Ik ben wel blij dat ik zo eenvoudig toegang heb tot het medische circuit. Was vorig jaar in Tanzania ook al handig. Ik weet nog dat ik ook ziek terug kwam uit Brazilië en dat ik toen de terugweg in het vliegveld aan 1 stuk heb geslapen. Conclusie; ik heb gevoelige darmen. Volgende keer vanuit Nederland maar een kuurtje antibiotica voor de zekerheid meenemen want nu heb ik te lang gewacht.
Zaterdag ben ik nog wel lekker naar het zwembad van het zuster-hotel geweest om te relaxen. Ze hebben daar ook een sauna. Er zaten grote gaten in de gevel en in het dak. Ik moest er zo om lachen……. De sauna werd evengoed heet. De gaten deren niet. Het bubbelbad was daarentegen koud dus dat viel tegen. Bovendien stond het water stijf van de gloor, of was het zelfs bleekwater? Ik denk dat de Surinamers hopen dat ze er een tintje lichter uitkomen. Er was trouwens een mobiele telefoon bij het zwembad gestolen. Ik ben blij dat ik mijn telefoon netjes iedere dag in de kluis opberg.
Zondagochtend ben ik speciaal vroeg opgestaan om om 6.00 uur naar het onafhankelijkheidsplein te gaan. Ik had gehoord dat daar iedere zondag een hilarische vogeltjeswedstrijd is en ik was nieuwsgierig. Nou, er stond letterlijk 1 auto met een verdwaald kooitje en de eigenaar slapend achter het stuur. Geen happening dus. Ik liep teleurgesteld weer naar huis. De rest van de dag heb ik kalm aan gedaan, ik wilde naar een aantal markten maar kon het gezien mijn darm-uitdagingen niet opbrengen. Uiteraard ben ik wel naar het concert geweest van Denise Jannah in de Kathedraal samen met tante Telma en het was geweldig. Tante had een prachtige goudkleurige galajurk aan inclusief gouden ‘meppertje’. Ik liep er maar saai bij. We waren vroeg dus zaten bijna vooraan en hadden perfect zicht op het podium. We zaten op de kleine houten kerkbankjes en als de buurman aan het andere eind van de bank bewoog leek het net alsof we op een Engelse schommel zaten. Ik had houten billen na 4 uur zitten. Het concert was indrukwekkend. Alleen maar religieuze liederen aan elkaar ‘gepraat’ met preekachtige teksten maar ik ging er helemaal in op. Plots dacht ik hoe fijn het is om zo innig te geloven. Als je het hebt over positiviteit dan hebben deze mensen dit wel. Alles komt goed! Aan het eind wacht ons het geluk! Uiteindelijk is het het leed allemaal waard. Hoe meer pjin, hoe groter de bevrijding. Vervolgens ging iedereen innig op in de muziek en ik heb me maar mee laten slepen. Plots voelde ik dat als ik het toch niet weet wat er na dit leven gebeurt, het wel net zo fijn is om er dan maar een prachtige voorstelling van te maken. Ik was trouwens 1 van de weinige ‘witte gezichten’. Het mooiste vond ik het moment dat de priester van de Kathedraal een duet met Denise zong. Hij is niet de beste zanger, maar wat heeft die man een open positieve uitstraling en een charisma met glimlach van oor tot oor. Die man symboliseert voor mij ‘geluk’. Als ik het in de toekomst even niet meer zie zitten denk ik maar terug aan de brede glimlach van ‘vader Esteban’. Ook tante Telma heeft genoten en was me dankbaar. Dat maakte de avond extra bijzonder.